Kim są adwentyści reformowani?

Bądźcie zawsze gotowi ku daniu odpowiedzi każdemu domagającemu się od was rachunku o tej nadziei, która w was jest, z cichością i z bojaźnią, mając sumienie dobre (1 List św. Piotra 3:15, Biblia gdańska).

BibliaEwangelia

GENEZA

Adwentyści reformowani są ogólnoświatową społecznością chrześcijańską o orientacji protestanckiej. Swoją doktryną i zasadami staramy się nawiązywać do wierzeń pierwszych chrześcijan. Chrześcijaństwo powszechne na przestrzeni wieków odstąpiło od utrwalonych w Piśmie Świętym nauk Pana Jezusa i Jego apostołów. Przyjęto dogmaty, które nie tylko nie znajdowały poparcia w Słowie Bożym, ale również były z nim sprzeczne. Ponadto, wiele zwyczajów o rodowodzie pogańskim zaadaptowano na potrzeby rozwijającego się na nowych obszarach Kościoła. Odstępstwo od nauki apostolskiej zostało przepowiedziane m.in. przez apostoła Pawła w Dziejach Apostolskich 20:29—30 oraz 2 Liście do Tesaloniczan 2:3—4.

W skutek pojawienia się zapowiedzianego odstępstwa zaszła konieczność zreformowania Kościoła w oparciu o Słowo Boże. Dzieła tego dokonywali powołani przez Boga chrześcijanie, którzy czytając Biblię zauważali niezgodność jej przesłania z nauczaniem magisterium. Choć reformacja oficjalnie rozpoczęła się w XVI wieku od wystąpienia sługi Bożego, Marcina Lutra przeciwko odpustom i zepsuciu Kościoła, jednak już w średniowieczu istniały ruchy prereformacyjne, jak protowaldensi, waldensi, Jan Wiklif, czy Jan Hus i husyci.

Nauka reformatorów podsumowana została w kilku zasadach, które zostały przyjęte jako obowiązujące w kościołach protestanckich:
Solascriptura— jedynie Biblia, nigdy zaś tradycja, jest normą wiary i praktyki chrześcijańskiej,
„Każde słowo Pana jest prawdziwe. On jest tarczą dla tych, którzy mu ufają. Nie dodawaj nic do jego słów, aby cię nie zganił i nie uznał za kłamcę” (Księga Przypowieści Salomona 30:5. 6).

 „Bracia, abyście na nas się nauczyli nie rozumieć więcej ponad to, co napisano” (1 List do Koryntian 4:6).
 
„Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi” (Ewangelia św. Mateusza 15:9).

Zwiastuni Reformacji:
Jan Wiklif i Jan Hus

Reformatorzy Kościoła:
Marcin Luter i Jan Wesley

Solus Christus jedynie Chrystus jest pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem, nigdy zaś święci lub aniołowie,

„Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus” (1 List do Tymoteusza 2:5).

 

„Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze mnie”
(Ewangelia św. Jana 14:6).

Sola gratia et fide — jedynie łaska jest podstawą usprawiedliwienia grzesznika przez wiarę; dobre uczynki są natomiast naturalną konsekwencją zbawienia, ale nie jego przyczyną,

Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił” (List do Efezjan 2:8).

Soli Deo gloria — jedynie Bogu należy oddawać cześć. Kult świętych, Marii, relikwii i obrazów jest bałwochwalstwem zakazanym w Biblii.

„Ty będziesz składał hołdy Panu, Bogu twemu, i tylko Jemu będziesz cześć oddawał” (Ewangelia św. Mateusza 4:10, Biblia Warszawsko-Praska).
William Miller
i karta prorocza

Siostra Ellen G. White

W kolejnych wiekach nawet w kościołach reformacyjnych dzieło reformacji uległo poważnym zahamowaniom. Stało się to przyczyną pojawienia się w ich łonie kolejnych pokoleń reformatorów. Purytanie znacznie uprościli rozbudowaną liturgię Kościoła Anglii, zaś baptyści powrócili do apostolskiej formy chrztu, który winien być udzielany tylko pokutującym grzesznikom, nigdy zaś niemowlętom. Jan Wesley ponownie zwrócił uwagę na zapomniany wśród protestantów fakt, iż oprócz usprawiedliwienia także uświęcenie jest szczeblem wiodącym ku zbawieniu. Na gruncie amerykańskiego protestantyzmu w latach 30. XIX wieku rozpoczęło się przebudzenie adwentowe, którego przywódcą był pastor William Miller. Ruch ten skierował uwagę chrześcijan na poważny wymiar obecnego czasu. Prorocze przepowiednie zawarte w Biblii oraz znaki czasu świadczą bowiem, iż u kresu obecnej epoki nastąpi powrót Chrystusa na ziemię, któremu towarzyszyć będzie zmartwychwstanie wierzących i zabranie ich do nieba:

 

I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się. I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze” (Ewangelia św. Mateusza 24:25)


Milleryci obserwując zapowiadane przez Zbawiciela wydarzenia w obecnej epoce zrozumieli, iż żyjemy aktualnie w końcowej fazie historii świata, którą Biblia określa mianem „dni ostatecznych”. Potwierdzały to również obliczenia prorocze wskazujące na bardzo bliskie powtórne przyjście Chrystusa. Przygotowanie na to ważne wydarzenie stało się priorytetem chrześcijan, których potem nazwano adwentystami.

Historia

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego od początku swego istnienia podkreślał wierność wobec dekalogu, czego oznaką było nie tylko zachowywanie biblijnego dnia odpoczynku — soboty, ale także konsekwentne podejście do przykazania: „Nie zabijaj”. Dlatego też w 1863 r. określił się jako nie biorący udziału w działaniach wojennych i rozlewie krwi. Adwentyści nie mieszali się także w sprawy polityczne. Zasady te uległy zmianom począwszy od I wojny światowej. Kościół adwentystyczny przyjął wówczas popularne stanowisko głoszące, iż uczestniczenie w wojnie nie stanowi przestępstwa przeciwko szóstemu przykazaniu. Ponadto uznał, iż pełnienie służby wojskowej jest dozwolone w sobotę i nie narusza świętości dnia sabatu. Osoby, które nie zgodziły się z nowym nauczaniem Kościoła okrzyknięte zostały fanatykami oraz wykluczone ze zboru. Potwierdzenie zmiany stanowiska w tych sprawach znajduje się w literaturze wydanej przez Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w czasie wojny i latach następnych, m.in. „Naśladowca Chrystusa a wojna” (1917 r.), „Znaki Czasu” s. 8 (listopad 1975 r.), „Kościół a Państwo”, czy pracy pastora Zachariasza Łyko pt. „Sytuacja prawna Kościoła adwentystycznego w Polsce międzywojennej 1919—1939 z 1979 r. (s. 333, „Kwestia służby wojskowej”).

Pojawienie się w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego „nowego światła” aprobującego przestępowanie dekalogu stało się powodem zawiązania Ruchu Reformacyjnego pośród tych adwentystów dnia siódmego, którzy nie zgodzili się z nową nauką. Dając praktyczny wyraz swojej wierności zostali przez kierownictwo pozbawieni członkostwa w Kościele. Po zakończeniu wojny nowe stanowisko Kościoła zostało podtrzymane, skutkiem czego w 1925 r. w Gotha (Niemcy) powołano do istnienia Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny — odrębne wyznanie o zasięgu ogólnoświatowym z wyraźnym ukierunkowaniem pacyfistycznym jako podstawą przykazania miłości bliźniego. Adwentyści reformowani będąc wierni wobec nakazu Pana Jezusa, aby miłować nawet nieprzyjaciół, nie brali udziału w rozlewie krwi podczas obu wojen światowych i nie przestępowali przykazania o świętości sabatu nawet w obliczu śmierci. Za wierność tym zasadom wielu z nich oddało życie i nie powróciło z więzień.

W Polsce, Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny był społecznością działającą legalnie od 1925 r. W okresie międzywojennym rozwój naszego wyznania był bardzo dobry, aż do wybuchu II wojny światowej, kiedy to Kościół został rozwiązany przez władze niemieckie. Lata okupacji niemieckiej były dla członków zdelegalizowanego Kościoła wielkim doświadczeniem, ponieważ mimo nakazu rodzice nie posyłali w sobotę dzieci do szkół, za co byli skazywani na wysokie kary pieniężne lub więzienie. Dochodziło nawet do tego, że dzieci były odbierane rodzicom. Za odmowę używania niemieckiego pozdrowienia, święcenie soboty, odmawianie pracy w sobotę oraz nie uczestniczenie w służbie wojskowej, adwentyści reformowani wysyłani byli do obozów koncentracyjnych i na śmierć. Wśród wielu, którzy oddali swe życie, śmierć poniósł także ówczesny przewodniczący Kościoła w Polsce — Stanisław Rohloff, zamęczony w obozie koncentracyjnym w Mauthausen. Więcej świadectw męczenników reformacyjnych znajdziesz w Pamiętniku.

W latach 1945—1949 działalność naszego Kościoła była tolerowana, jednak już w 1950 roku została zakazana. Powodem było nie uczęszczanie dzieci w sobotę do szkoły oraz konsekwentna odmowa służby wojskowej. Wynikiem niepodporządkowania się zaleceniom władz było aresztowanie kierownictwa Kościoła w 1951 i 1963 roku. W okresie Polski Ludowej adwentyści reformowani prowadzili działalność podziemną.

Od 1990 roku jesteśmy Kościołem ponownie uznanym przez władze państwowe, za co gorąco dziękujemy Bogu i modlimy się, aby poczynania władz naszego kraju były w duchu miłości i tolerancji. Obowiązująca przez wiele lat nazwa: „Społeczność Adwentystów Dnia Siódmego Poruszenie Reformacyjne w Polsce” została zastąpiona bardziej poprawnym przekładem: „Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny w RP”.

Nauka

Adwentyści reformowani wyznają wiarę w tylko jednego Boga, odwiecznie istniejącego w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego, które tworzą Bóstwo. Bóg objawił się człowiekowi poprzez dzieło stworzenia i Słowo Boże, którym jest Biblia. Na Pismo Święte składa się 66 kanonicznych ksiąg (bez apokryfów dodanych przez Kościół rzymskokatolicki w 1546 r. na Soborze Trydenckim). Biblia jest natchniona przez Ducha Bożego, dlatego nie zawiera błędów i jest nieomylna we wszystkich swoich wypowiedziach. Tylko Pismo Święte jest ostateczną regułą naszej wiary i praktyki.

Wierzymy, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, naszym osobistym Panem i Zbawicielem. To przez Niego stworzone zostało wszystko, co istnieje. Aby zbawić człowieka, Jezus Chrystus zachowując swą w pełni Boską naturę, przyjął naturę człowieka i przez Ducha Świętego narodził się z dziewicy Marii. Umierając na krzyżu w zastępstwie za człowieka, darował ludzkości odpuszczenie grzechów, abyśmy przez wiarę w Niego mogli mieć życie wieczne. Według proroctwa powstał z martwych w ciele i wstąpił do nieba, gdzie w niebiańskim przybytku jest jedynym pośrednikiem pomiędzy nami a Bogiem.

Wierzymy, że Bóg stworzył nasz świat w ciągu sześciu dwudziestoczterogodzinnych dni około sześciu tysięcy lat temu. Odrzucamy tym samym teorię ewolucyjnego pochodzenia życia jako niezgodną ze Słowem Bożym. Uznajemy prawdę o nieposłuszeństwie pierwszych rodziców, przez które na świat wkroczyły grzech i śmierć. Wierzymy, że każdy człowiek jest grzesznikiem zasługującym na potępienie i nie może Bogu nic dać w zamian za zbawienie. Dlatego też zbawienie jest za darmo. Na tym polega Boża łaska, że „Bóg tak bardzo ukochał świat, że poświęcił swego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Ewangelia św. Jana 3:16). Aby osiągnąć zbawienie człowiek musi przyjść zatem do Chrystusa po odpuszczenie grzechów i nowe życie. Bóg każdemu oferuje swoją łaskę, choć to od nas zależy, czy z niej skorzystamy, czy też ją odrzucimy. Środkami łaski, które Bóg ustanowił, aby pociągnąć do siebie grzesznika są: Słowo Boże, Duch Święty i usługa Ewangelii. Aby wejść do Królestwa Bożego, każdy człowiek musi doświadczyć „nowego narodzenia”, które dokonuje się przez oczyszczającą moc Słowa Bożego i odradzające działanie Ducha Świętego na serce człowieka. Gdy człowiek uświadomi sobie swój zgubiony stan i oddzielenie od Boga na skutek grzechu, doświadcza upamiętania. Prowadzi ono do szczerego żalu za grzechy i pragnienia osiągnięcia pokoju z Bogiem. Poprzez wyznanie grzechów i akt powierzenia życia Chrystusowi jako swemu osobistemu Panu i Zbawicielowi, grzesznik doświadcza „nowego narodzenia”. Wówczas otrzymuje on odpuszczenie grzechów oraz nowe, odrodzone życie. W życiu tym posiada nowe pragnienie — postępować w zgodności z Bożą wolą wyrażoną w Jego świętym prawie. Odrodzony człowiek żyje wiarą i stale potrzebuje uświęcenia. Codziennie trwa w modlitwie, badaniu Pisma i świadczeniu o Jezusie

Wierzymy w nienaruszalność i niezmienność biblijnych dziesięciu przykazań, zapisanych palcem Bożym i podanych Mojżeszowi na górze Synaj. Dekalog jest wieczny i doskonały, nie jest zatem możliwe jego ulepszenie. Na podstawie Ewangelii wiemy, że Jezus Chrystus nie zniósł ani joty z Bożego prawa, lecz potwierdził jego ważność na wieki wieczne. Poprzez przestrzeganie dziesięciu przykazań dowodzimy, że prawdziwie miłujemy Boga. Wierzymy, że prawo moralne (dekalog) należy odróżnić od prawa ceremonialnego, które obejmowało przepisy regulujące służbę ofiarniczą i sabaty ceremonialne. Stanowiły one „cienie rzeczy przyszłych”, wskazując na nadejście Mesjasza, w którym znalazły swe wypełnienie. Ważność tego prawa ustała wraz z przybiciem Chrystusa do krzyża i nie obowiązuje chrześcijan.

Podobnie, jak wspólnoty chrześcijańskie czasów apostolskich, przestrzegamy soboty jako dnia świętego. Wierzymy, że sabat został ustanowiony dniem świętym nie dla Żydów, lecz dla wszystkich ludzi przy stworzeniu świata, czego potwierdzenie znajduje się w Biblii:

„Pobłogosławił też Bóg dzień siódmy i ustanowił go świętym na pamiątkę swojego odpoczynku po całym trudzie stwarzania” (1 Księga Mojżeszowa 2:3, Biblia Warszawsko-Praska).

Gdyby sabat był cieniem planu zbawienia, który obowiązywał tylko Żydów i znalazł swe wypełnienie na Golgocie, wówczas nie mógłby być ustanowiony dniem świętym na początku świata. Wówczas bowiem nie było jeszcze na ziemi ani grzechu, ani Żydów! A zatem, skoro sabat obowiązywał przed wkroczeniem grzechu, nie może odnosić się do grzechu (jak jest to w przypadku innych sabatów ceremonialnych), ani stanowić „cienia rzeczy przyszłych”, których nadejście było konsekwencją pojawienia się grzechu. Czym zatem jest sabat? Pamiątką rzeczy przeszłych, a mianowicie stworzenia świata przez Boga. Święcenie soboty jest treścią czwartego przykazania biblijnego dekalogu. Wierzymy, że sabat, święcony od zachodu słońca w piątek do zachodu słońca w sobotę jest czasem świętym, który należy spędzić na uwielbianiu naszego Pana poprzez studium Biblii, śpiew ku Jego chwale, modlitwę i społeczne nabożeństwo. Mocno podkreślamy także, że żaden autorytet ludzki nie może zmienić dnia odpoczynku.

Wierzymy, że Pan nasz, Jezus Chrystus polecił swojemu zborowi sprawować następujące ustanowienia: święty chrzest wiary w wieku świadomym dokonywany poprzez zanurzenie w wodzie, który ma być poprzedzony nowonarodzeniem i nauką prawd biblijnych oraz świętą Wieczerzę Pańską pod postacią przaśnego chleba i niesfermentowanego wina, jako pamiątkę jedynej i niepowtarzalnej ofiary krzyżowej, która ma być poprzedzona obrzędem wzajemnego umywania nóg. Wierzymy, że ciało chrześcijanina jest świątynią Ducha Świętego, dlatego powstrzymujemy się od wszelkich używek (jak tytoń czy alkohol), niezdrowych pokarmów i napojów, a także od nieskromnego ubioru i ozdabiania się biżuterią (zob. 1 List do Tymoteusza 2:9).

Na podstawie proroczych znaków czasu, jesteśmy mocno przekonani, że żyjemy obecnie w końcowej fazie historii świata, określanej w Biblii jako „dni ostateczne”. Wierzymy, że Jezus Chrystus jest „tuż u drzwi” i jego powtórne przyjście w celu zabrania zbawionych do nieba będzie mieć miejsce u kresu obecnych „dni ostatecznych”. Zanim jednak nadejdzie ten czas mamy możliwość przygotowania się na Jego powrót i głoszenia wszystkim ludziom na ziemi ostatniego poselstwa od Boga o trwającym obecnie sądzie w niebie, upadku Babilonu i Bożych przykazaniach (zob. Objawienie św. Jana 14:7—12; 18:1—4), aby też inni przyszli do pokuty, zaufali Jezusowi jako swemu Zbawcy i byli zbawieni. Odrzucamy naukę o nieśmiertelności duszy i niekończących się mękach w piekle. Wierzymy jednocześnie, że zmarli spoczywają nieświadomie w grobie, oczekując zmartwychwstania: sprawiedliwi do życia wiecznego; bezbożni na sąd i wieczne potępienie.

Całą naszą uwagę skupiamy jednak na ofierze Jezusa Chrystusa, którą ZŁOŻYŁ ZA NAS — GRZESZNYCH na krzyżu Golgoty:

 

„Bo i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przywiódł do Boga, umartwiony będąc ciałem, ale ożywiony duchem” (1 List św. Piotra 3:18, Biblia Gdańska).

Organizacja

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny jest organizacją religijną o zasięgu ogólnoświatowym. Adwentyści reformowani żyją w przeszło 130 krajach świata na wszystkich zamieszkałych kontynentach. U podstawy struktury organizacyjnej Kościoła znajdują się zbory i placówki, które wybierają urzędników (m.in. starszego zboru i pierwszego diakona). Zbory łączą się w zjednoczenia lub pola misyjne, te zaś z kolei tworzą unie, z przewodniczącymi unii na czele. Najwyższą jednostką organizacji jest Generalna Konferencja, która składa się z połączenia wszystkich unii. Podczas sesji Generalnej Konferencji zbierają się delegaci wszystkich unii całego świata, reprezentując Kościół ogólnoświatowy. Przewodniczący Generalnej Konferencji wraz z komitetem kieruje pracą i wprowadza w życie postanowienia Generalnej Konferencji.

Podstawy prawne

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny w Rzeczypospolitej Polskiej jest związkiem wyznaniowym uznanym prawnie przez Państwo Polskie. Figuruje w rejestrze Kościołów i związków wyznaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji jako legalnie działający kościół w dziale A, pod numerem 48 w/w rejestru. Posługuje się własnym statutem.

Nasza misja

Do celów działalności naszej społeczności zaliczyć należy:

  • głoszenie Ewangelii Jezusa Chrystusa i nauczanie prawd biblijnych,
  • prowadzenie życia zgodnego z dekalogiem — przykazaniami Bożymi,
  • przestrzeganie soboty (siódmego dnia tygodnia) jako dnia świątecznego,
  • kształtowanie wysokiej postawy moralnej człowieka,
  • krzewienie chrześcijańskiej miłości wśród ludzi,
  • przeciwdziałanie zjawiskom społecznie szkodliwym, takim jak: nikotynizm, alkoholizm, narkomania,
  • prowadzenie działalności dobroczynnej,
  • nauczanie zasad higieny i profilaktyki zdrowotnej,
  • propagowanie całkowitej abstynencji od używek i wegetarianizmu jako obowiązku wyznawców.

Formy działania społeczności to przede wszystkim:

  • prowadzenie domów modlitwy i odprawianie w nich nabożeństw,
  • druk i rozpowszechnianie literatury biblijnej i zdrowotnej,
  • organizowanie akcji ewangelizacyjnych,
  • prowadzenie odczytów i szkoleń,
  • organizowanie zborów,
  • podejmowanie pracy społecznej, w tym pielęgniarsko-misjonarskiej

DZIESIĘĆ PRZYKAZAŃ BOŻYCH — ORYGINALNA WERSJA BIBLIJNA

Jam jest Pan, Bóg twój, którym Cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.

I.
Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.

II.
Nie uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny tego, co jest na niebie w górze i co na ziemi nisko, ani z tych rzeczy, które są w wodach pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał ani służył. Ja jestem Pan, Bóg twój, mocny, zawistny, karzący nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą; a czyniący miłosierdzie tysiącom tych, którzy mię miłują i strzegą przykazań moich.

III.
Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego, nadaremno; bo nie będzie miał Pan za niewinnego tego, który by wziął imię Pana, Boga swego, nadaremno.

IV.
Pamiętaj, abyś dzień sobotni święcił. Sześć dni robić będziesz i będziesz wykonywał wszystkie roboty twoje; ale dnia siódmego sabat Pana, Boga twego, jest: nie będziesz wykonywał weń żadnej roboty, ty i syn twój, i córka twoja, sługa twój i służebnica twoja, bydlę twoje i gość, który jest między bramami twymi. Przez sześć dni bowiem czynił Pan niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, a odpoczął dnia siódmego; i dlatego pobłogosławił Pan dniowi sobotniemu i poświęcił go.

V.
Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie.

VI.
Nie będziesz zabijał.

VII.
Nie będziesz cudzołożył.

VIII.
Nie będziesz kradzieży czynił.

IX.
Nie będziesz mówił fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu.

X.
Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego, ani będziesz pragnął żony jego, ani sługi, ani służebnicy, ani wołu, ani osła, ani żadnej rzeczy, która jego jest.

Pismo Święte,
2 Księga Mojżeszowa 20:3—17
Przekład ks. Jakuba Wujka SJ

Nasz cel

Pragniemy być Kościołem wiernym Bogu w każdej okoliczności. Modlimy się gorąco, aby zawsze być tymi, którzy „podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie” (Objawienie św. Jana 14:4), abyśmy mimo ucisków nigdy nie wyparli się wiary Jezusowej i stali wiernie na straży Bożych przykazań.

Stosunek ruchu EKUMENICZNEGO

Adwentyści reformowani mocno wierzą w jedność między prawdziwymi chrześcijanami. O jedność tą modlił się nasz Pan przed swoją męką w ogrodzie Getsemane (zob. Ewangelia Jana 17:21) i wierzymy, że Jego prośba została wysłuchana.

Co jest jednak sprawdzianem tej jedności? Biblia mówi:

„Jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania; jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (List do Efezjan 4:45).

Nie może istnieć zatem jedność ciała, jeśli nie ma jedności wiary. Dlatego też adwentyści reformowani nie popierają ruchu ekumenicznego, gdyż naszym zdaniem opiera się on na fałszywych założeniach, według których jedność ciała możliwa jest bez konieczności posłuszeństwa wobec prawdy i jednej wiary opartej na Biblii. Wierzymy natomiast w prawdziwą jedność Kościoła, występująca między tymi, których łączy „wiara raz na zawsze przekazana świętym” (List św. Judy 3).